“Solo un pobre puede necesitar a otro pobre”.
Kaixo!
Llevo unos días pensando sobre qué escribir en el siguiente post. Varias personas me habeis preguntado porqué decidí tener una experiencia de este tipo y quiero intentar transmitirlo.
Por un lado, estaba el querer conocer y saber cómo vive la gente fuera de nuestro entorno, fuera de Europa, en los países en vías de desarrollo (no tercer mundo; ya que este concepto sigue categorizando a los ciudadanos de primera, segunda…). Por otro lado, estaba la búsqueda de los valores humanos que, desde mi parecer, están neutralizados por las nuevas necesidades que las sociedades de consumo están creando para los seres humanos. Me refiero a que estamos reemplazando los verdaderos valores por conceptos como el dinero, el poder, la belleza, la fama…esto es, que hoy en día valoramos otras cosas que no provienen ciertamente del interior del ser humano, y por ello, son cosas que vienen y van, y por tanto, nuestra “felicidad”, de la que tanto nos gusta hablar, también viene y va…y es que la felicidad no se encuentra fuera de nosotros, la felicidad está dentro de nosotros, y depende de nosotros mismos. Estamos inmersos en ambientes que hacen que siempre que conseguimos algo, nos digamos a nosotros mismos “Si, pero…” y ese pero hace que nunca estemos satisfechos.
A cambio de todo esto, yo estaba dispuesta a dedicar tres meses de mi tiempo a estar con unas niñas que necesitan un poquito de atención, a respetar el país al que iba… Como ponía en los papeles que hablaba sobre este voluntariado “no es un voluntariado de grandes acciones, simplemente consiste en gastar tiempo con las niñas”. Y es que no me considero ninguna “joven vasca cooperante” sino que simplemente, alguien que está teniendo el privilegio de poder vivir en un país tan distinto y tan enriquecedor como es la India. Muchas veces, creemos que al ir a un país en vías de desarrollo vamos a cambiar el mundo, y es que esta manera de pensar sale de nuestra prepotencia y de pensar que somos más listos que los demás…cuando realmente somos nosotros los que tenemos que aprender de ellos.
Hace unas semanas, en un visiting sunday como el de hoy, una madre me preguntaba “India is poor, right?- India es pobre, verdad?” y mi respuesta fue que la gente en la India es pobre de fuera pero rica por dentro, y que nosotros eramos al revés. La verdad es que al decirlo noté que mis lágrimas venían a mis ojos y no sé explicar porqué de una manera racional…al igual que me emociono en otros muchos momentos, lo cierto es que estoy muy sensible, más de lo normal. Supongo que todo lo que están viendo mis ojos se está registrando de alguna manera en mi mente…y tiene que salir al exterior de alguna manera…
Me encantaría que aunque fuera por unos minutos, reflexionarais sobre lo que leeis…ya que el objetivo de este blog es que al mismo tiempo que yo me estoy sensibilizando, vosotros también lo hagais. Os podría decir que compreis productos de comercio justo o que lleveis a cabo un consumo responsable…pero creo que si todos aprendemos el significado real de la gratitud o de la solidaridad…todas las demás acciones vendrán por si solas.
Por cierto, ¿Alguien podría explicar, sin mirar en ningún sitio antes, que es la gratitud? Escribirlo…
Besarkada bat,
Edurne
Kaixo Edurne:
ResponderEliminarOso reflexio ona benetan, pentsatzen uzten zaituen horietakoa... Egia esan pentsakor utzi nauzu. Baina ez dakit zer esan, agian ez dut nahikoa bizi izan horri buruz iritzi jakin bat erakitzeko. Ados nago zurekin, arrazoi duzula iruditzen zait, baina ez nuke jakingo hori dena zu bezain ondo azaltzen. Urteak izango dira... jeje.
Bueno horretaz gain, gauza bat baino gehiago dut zuri esteko. Lehenik eta behin, esan bisitan joan zitzaizkizun ibartarrak Tolosan ikusi bezain pronto joan nintzela beraiengana zutaz galdezka, ea zer moduz zabiltzan, zure istorioren bat entzuteko gogoz. Batak zein besteak berdina esan zidaten, laburbilduz: oso ondo zaudela, nahiz pobrezia handia egon bertan. Asko poztu nintzen, benetan. Eta kasualidadea izango da, baina hori galdetu eta gero etxera iristean zure postala jaso genuen! Izugarrizko ilusioa egin zidan, lauok aritu ginen irakurtzen. Poza ematen du hain kementsua eta eskuzabala zarela ikusteak, han egunero ikusten duzun tristurak ez dizkizula indarrak kentzen guri idazteko ikusteak, guretzat tartetxo bat hartzen duzula jakiteak. Mila esker, benetan.
Gainera, ondo dakizun bezala gaur amonaren urtebetetzea da (esan digu deitu diozula) eta bere seme-alaba eta biloba batzuk berarekin bazkaldu dugu. Oso gustora egon da, beti bezala, amona den bezala. Eta pare bat argazki ere atera, atera ditut. Nahi izanez gero korreo elektronikora bidaliko dizkizut baina horretarako zure helbidea eman beharko didazu.
Besterik gabe, ez dakit zure azken galderari nola erantzun... Zaindu eta laister ikusiko gara.
Besarkada bero bat lauron partez.
Ane.
aiaiai! Eta beste gauza bat! Esan didate aitaren astoen argazki bat nahi duzula! Nahi baduzu aterako diet eta bidaliko dizkizut, esan beldurrik gabe!
ResponderEliminarAne
Aupa Ane,
ResponderEliminarNeire poz haundia emateit zuek postala ilusioz irakurtzea ta bloga irakurtzea...
Bueltakon eongo gea eta segi zuen berri ematen!!! Ah, ta astona lasai...horrea jundakon jungo naiz Bedaioa astakumek ikustea!! jejeje
Muxu bat,
Edurne
En nombre de Sister Carmen escribo su preciosa respuesta a mi pregunta:
ResponderEliminarGratitud es el sentimiento que me queda despues de haber vivido ahi (Mumbai, Regina Pacis) 4 años. Haberlo recibido todo, haberlo vivido como un regalo de la Vida, un maravilloso regalo, fragil porque se trata de vidas, pero firme y tierno, especial y magico...Gratitud es sentirse pequeña ante el misterio de lo recibido, "sin merecerlo", porque si, sin mas, gratuitamente. Gratitud y gratuidad dandose la mano...
Sentir que recibes mucho más de lo que das.
ResponderEliminarSentir que la felicidad no es nada si no se comparte.
Sentir que con solo una caricia, una sonrisa, un gesto... puedes hacer feliz a mucha gente.