“Forgiveness doens’t make the other person right. It makes you free”
“El perdón no hace que la otra persona sea correcta (esté en lo cierto). Te hace a ti libre”.
Kaixo!
Antes de caer enferma estuve pensando en escribir sobre este tema. Lo cierto es que esta experiencia la estoy viviendo en gran medida desde la figura de las amatxos.
Por un lado, están las niñas que echan muchísimo de menos a sus amas; no solo cuando les riñen, o se hacen daño, o cuando lloran, simplemente cuando vuelven del cole y quieren enseñar sus progresos, sus dibujos…
Por otro lado, están las amatxos de estas niñas que tienen que prescindir de ellas y del cariño que emanan por cuestiones económicas para trabajar día y noche, ya que muchas están solas, o tienen maridos alcohólicos, etc.
Y como no, me acuerdo de mi amatxo, la que me dio la vida, la que me ha educado, la que me ha dado unos estudios y aún sigue animándome para que siga con ello…Ella también tuvo la experiencia de estar en un internado cuando era adolescente. Cuando tenía 14 años, la llevaron a Gasteiz, pensando que esto garantizaría la educación (cosa imposible en aquella época en lo alto de Aldaba). Su labor en el internado era limpiar para que las “niñas bien” que estaban allí tuvieran todo limpio y no tuvieran que hacer nada. A cambio, unas cuantas clases de taquigrafía y poco más. Ella no quería estar allí, por eso, cada vez que volvía a casa para alguna celebración, no paraba de llorar porque no quería volver. Después de un año y medio, mi abuelo decidió en una tarde llena de lágrimas que mi madre no volvería a aquel lugar.
Supongo que conocer esta historia desde las emociones y sentimientos de la protagonista hace que esté todavía más sensible ante las lágrimas de las niñas, y sobre todo, que mis lágrimas también se deslicen cuando llegan los “Visiting sundays”. Pienso que a pesar de las penurias económicas, esas niñas desean estar con sus familias. Sin embargo, también necesitan tener unos mínimos cubiertos. Ese mínimo sería la educación. Todo niñ@ debe ser escolarizado, pero considero que tener que tomar la decisión de que un niñ@ necesita estar en un internado para garantizar esa educación, es difícil y dura de tomar. Relacionado con este tema, hoy he leído el siguiente fragmento: “Educar a un niño es educar a un hombre;educar a una niña es educar a una familia”. Educar a las niñas tiene un efecto multiplicador.
Este post es un homenaje a todas las amatxos, al amor incondicional que ellas ofrecen, a las que dan la vida por sus hijos, a las que están ahí siempre, y sobre todo, a mi amatxo, que estará llorando mientras lee esto: Eskerrikasko!
Siento en mi interior que tenía que hacerlo y por eso lo hago, y me gustaría que hoy, cuando lleguéis a casa o cuando veáis a vuestras amas, les deis las gracias-eso será suficiente.
Besarkada bat,
Edurne
kaiso negarra pizkat egindet.
ResponderEliminargustoa nago ondo ikusita.
zure falta aundia nabaritzendet
baño zauden tokian betekodezula
poza ematendit.contuegin
muxu aundi aundi bat
Kaixo Edurne
ResponderEliminarKaixo Edurne:
ResponderEliminarZoragarria izan da hitz hauek irakurtzea. Benetan pozten naiz esperientzi hau bizitzen ari zarelako. Ikusten da zoragarria egiten ari zaizula.
Eutsi goiari!
Eta nola ez muxu haundi bat amatxo guztiei!!!!!!
Ondo segi.
Ainhoa.
Kaixo Edurne!
ResponderEliminarBueno, ba eztakit nundik hasi egia esan. Atzo arte ez nekin blog hau zeneukanik, baino amak esan ziten ta zure amai helbidea eskatu nion. Ilusioz sartu naiz gaur goizen, zemuz zabiltzan jakiteko asmotan, baino aurkitu detena esperonuna baino askoz zirraragarrigoa da! Alde batetik, oso pozgarria da ondo zabiltzala jakitea ta ikustea holako esperientzia batek zenbat aberastukoun bai zure pentsatmentua ta baita zure bizitza te. Ta bestalde, oso oso interesgarria da horko bizitza, ohitura ta bizimodua ezagutzea zure begitatik, ze bat konturatzea mundua ez dala Euskal Herrian hasi ta (como mucho) Europan bukatzen... Guk imajinatzen ez deun gauzak daudela mundu hontan, ta komeni dala momentu batzutan gauza hoiek burun izatea ta begik irekitzea.
Iruitze zait iten ai zean lana benetan apreziatzeko modukoa dala, ta seguru nao neskato hoiek re berdiña pentsatuko dutela. Pozte naiz ondo zabiltzalako, ta horrekin batea zure ingurukok re ondo ibili daitezen saiatuko zealako, nahiz ta esperientzia gogorra (oso gogorra) izan.
Besteik gabe, ziur egon gaur eguardin blog hau aita, ama ta aitorri erakutsiko dietela ta zutzaz goatuko geala. Muxu haundi bat ta jarraitu idazten, oso interesgarria dala hau dena.
Ah, eta bueltan lengusun afaritxo bat in beharko deu zure istorioak entzuteko ezta?
Ondo izan.
Ane.
Kaixo Ane,
ResponderEliminarZure hitzek emozionatu ta dena in diate...Nere lehengusutxok ere hazi in dia ta pertsona helduak bihurtu!! eta asko poztu nau ze ondo idazen dezun ikustea!! Eskerrikasko...
Hemen zuk oso ondo diozun bezela, gauza asko erlatibizatzen ikasten da, mundua ikusteko beste ikuspuntu bat daukate...gu aberatsak gealako, beraiek txiroak dia...eta halare, beraien etxera joan eta daukaten guztia ematen dizute.
Jarraituko det idazten, neretzat ere blog hau oso lagungarria da, hor zaudetela nabaritzen baitet...eta bai Estik de esan zian eta afaritxo bat in behar deu!!
Udaz disfrutatu eta eskuminak eman famili guztiai.
Muxu haundi bat eta besarkada bat,
Edurne
Kaixo Edurne!jo, uste dut zure ama ez dela negar pizkat egin dun bakarra. Uau. Egia esan hilabete honetan ez zaitut gehiegi jarraitu, interneteko konexioa ez delako erraza izan, ezta Jakan ere, ya kontraseña aldatu digute bizilagunek eta... Ikusten dudanez idazten duzuna barrunetik egiten duzu, ta pozten naiz. Izugarrizko esperientzia ari zera bizitzen eta pozten naiz, espero det horrek ere aurrera jarraitzeko indarra ematea. Hemendik dena berdintxu, atzo etorri ginen eta jada baten bat lanean hasita, azken egunak aprobetxatzeko gelditzen dira eta. Beno Edur, muxu bat, eta hurrengorarte.Mai.
ResponderEliminar