sábado, 10 de julio de 2010

Lehenengo egunak/ Primeros dias


Kaixo!!
Jada egun batzuk pasa ditut hemen eta egia esan oso gustora nagoela esan behar dut. Lehenengo gauean iritsi nintzenean, euria ari zuen goitik behera. Goizeko 2ak ziren eta monjen (arreben) kotxean gindoazen txoferrarekin. Kaleei begiratu eta jendea ikusten zen etzanda, lotan. Hemen oso ohikoa da jendea kalean lotan ikustea; ez gaueetan bakarrik, baita egunez ere. Kaleen itxura guk ezagutzen dugunarekin oso ezberdiña da. Zaborra leku guztietan, kaleko postuak, txakurrak nonahi…eta errepideak ze esanik ez. Aldi berean autobusak, autoak, bizikletak, motorrak, eskuekin tiratzen diren karroak trastez beteta, behiez bultzaturiko lera modukoak, oiñezkoak, etabar luze bat elkartzen dira. Hala ere, harrigarria da nola gidatzen duten ikustea. Bozina jotzea indiarren kirola dela esan daiteke; momentuero jotzen dute, izan ere hemen iñork ez ditu errepideko arauak betetzen eta horregatik bozina jotzean badirudi hor daudela esaten ari direla.

Gaur autobusez eta taxiz ibili gara lehenengo aldiz. Gara diot, izan ere, ez nago bakarrik. Nere gau berdiñean beste bi ahizpa galiziar etorri ziren, ni baño dexente gazteagoak eta elkarrekin gaude, beraiek hilabete t’erdi pasako dute eta denbora horretan batera egongo gara. Autobusean beste bi arrebekin montatu gara, korrika igo behar izan dugu eta baita jeitsi ere, ez baita autobusa erabat geratzen jendea lasai igo eta jeisteko. Gaur dirua ateratzera eta erosketa batzuk egitera joan gara hiriaren erdialdera, turistikoa den zonaldera. Han bi arrebel bakarrik utzi gaituzte eta Indiako atea ikustera joan gara. Bertan, gizonezko batzuk zeuden argazki kamerekin nahi izan ezkero argazkiak atera eta beraiei erosteko. Gauzarik harrigarriena, mutilak gerturatzen hasi direnean izan da, hasieran ez genekien zer nahi zuten, baño gero konturatu gara gurekin argazki bat atera besterik etzutela nahi. Barregarria izan da, izan ere minutu batzuetan bada ere, famatu sentitu arazi gaituzte!

Gero, bertako kaleetan ibili gara, kaleak puestoz beterik daude, denetarik erosi dezakezu eta oso merke gañera. Okerrena umetxoak gerturatzen direnean da, kanpotarrak garela ikusirik, ondora etortzen dira eta ez dira ondotik joaten zerbait eman arte. Gogorra da hankautsik ikustea, oso argal, jatekorik gabe…baño arreba batek kontatu digunez, beraien atzean mafiak omen daude. Umeek ez dute dirurik eskatzen, jatekoa baizik eta askotan ze dendetan erosi behar duzun ere esaten dizute. Zu hara joaten zara eta arroza erosi ondoren,  alde egiten duzu eta dirua beraientzako gordetzen dute eta jatekoa ere jaso egiten dute. Umeak ez du ezer jaten, noski.

Internadoari buruz zer esan…gaur erro karratuak nola egiten ziren gogoratu behar izan dudala, hemen beste era batera egiten dituzte baño pare bat aldiz irakurri ondoren, jakin dut azaltzen nola egiten diren. Neskato batekin egon naiz, bi orduz, ariketak egin eta ariketak egin…gutxi gora behera ikasi duen arte. Goizeetan bakoitzak neskato talde bat izango du dutxatu eta arropa garbitu duten ziurtatzeko.
Esan daiteke oraindik ez garela lanean behar bezela hasi, astelehenetik aurrera ordutegiak zehatz mehatz bete behar ditugu baño egun hauetan ingurua ezagutzeko aukera eman digute.

Besarkada bat,
Edurne


Hola!
Ya han pasado unos días que he llegado aquí y la verdad es que estoy muy a gusto. La noche que llegue, llovía muchísimo.  Eran las 2 de la mañana  e íbamos en el coche de las hermanas con el chófer. Cuando mirabas a las calles se veía a gente tumbada, durmiendo. Aquí se ve a mucha gente durmiendo en la calle, no solo por las noches, también durante el día.  La apariencia de las calles es muy distinta a lo que nosotros conocemos. Basura por todos los lados, puestos de la calle, perros en cualquier sitio…y  qué decir de las carreteras.  Se juntan al mismo tiempo, autobuses, coches, bicicletas, motos, carros que son tirados por hombres, carros tirados por vacas, peatones, y un largo etc. Aún y todo, es sorprendente ver cómo conducen Se puede decir que tocar la bocina es el deporte nacional de la India; lo tocan en cada instante, ya que aquí nadie respeta las normas de circulación y por eso lo tocan para demostrar que están ahí.

Hoy hemos cogido un autobús y un taxi por primera vez. Digo hemos, porque no estoy sola. El mismo día que vine yo, vinieron otras dos hermanas gallegas bastante más jóvenes que yo, ellas van a estar un mes y medio  y durante este tiempo estaremos juntas.  En el autobús nos hemos montado con dos hermanas, hemos tenido que subir y bajar corriendo, ya que  el autobús no para completamente para que se pueda subir y bajar tranquilamente. Hoy hemos ido a sacar dinero y a hacer unas compras en el centro, a la zona más turística. Allí las dos hermanas nos han dejado solas y hemos ido a ver la Puerta de la India. Allí, había unos hombres con cámaras de fotos para sacarse fotos y comprar posteriormente la foto. Loa más asombroso es cuando se nos han acercado unos chicos, al principio no sabíamos qué querían, pero luego nos hemos dado cuenta de que lo único que querían era sacarse una foto con nosotras. Ha sido gracioso,, ya que aunque tan solo por unos minutos, ¡Nos han hecho sentir  famosas!

Luego, hemos paseado en las calles de la zona, las calles están llenas de puestos en los que puedes comprar de todo y muy barato. Lo peor es cuando se acercan los niños pequeños,  al ver que somos extranjeras, se ponen al lado y no se van de tu lado hasta que les das algo.  Es duro verles descalzos, tan delgados, sin nada para comer…pero como nos ha contado una de las hermanas, detrás de estos niños hay mafias. Los niños no piden dinero, piden comida, y  te dicen en que tienda tienes que comprarla. Tu vas allí, les compras el arroz y cuando te marchas, los dueños se guardan el dinero para ellos y también guardan la comida. El niño no come nada, claro.

Qué deciros del internado…hoy he estado recordando cómo se hacían las raíces cuadradas, aquí se hacen de otra manera pero  después  de leer un par de veces todo, ya he sabido explicárselo. He estado con una niña, dos horas, haciendo ejercicios una y otra vez…parece que más o menos ya se lo sabe. A las mañanas cada uno tendrá un grupo de niñas a su cargo para asegurar que se duchan y limpian su ropa.

Se  puede decir que todavía no hemos empezado a trabajar como es debido, pero a partir del lunes tendremos nuestro horario que seguir. Estos días nos han dejado más libres para ir conociendo el entorno.
Un abrazo,

Edurne

8 comentarios:

  1. Hola Edurne! Menuda aventura la tuya...Veo que no has tenido problema para conectarte a internet. Qué buena idea el blog! A ver si puedes decirme cómo se llama la zona en la que estás para echarle un vistazo en el google earth. Un abrazo muy grande.

    ResponderEliminar
  2. Estoy en Mumbai, en el barrio de byculla, muy centrico. Hoy hemos ido a misa porque unas ninas del internado se han bautizado...otra aventura...un abrazo enorme.

    ResponderEliminar
  3. Izaskun, Felixa eta Endika gara. Ikusten dugu ondo adaptatzen ari zarela. Amona aluzinatuta dago, eta gustora gainera mezetan izan zarelako. Fritoak zartarian daude eta bazkaltzera goaz.

    Endika etorri da (ni), zure hutsunea betetzearren, nahiz eta Ixaxkunek dioenez, betetzea ezinezkoa den.

    Muxu handi handi handi bat denon partetik.
    Amonak errosarioa errezatzen jarraituko du.

    ResponderEliminar
  4. Aupa Edurne! Oin dala gutxi ikusi nun India Callejeros Viajerosen jeje eta benetan penagarrixe da jendie han nola ibiltzean ikustie, batez ere umik. Bañe bestela oso herrialde eta kultura berezixe iruittu ziten, benetan ezagutzie merezi du!
    Konke erroketak eh? ba neire erakutsi ber dizkitzu ziero ahaztute dauzket eta! jeje SPSS horrek kalte haundixe ein digu jeje
    Ba ondo-ondo segi zure abenturikin ta erretrato asko ata guri erakusteko jeje muxu bat!
    Ainara.

    ResponderEliminar
  5. Arratsaldeon Guapa!!!
    Hasi beharkozu ba argazki batzuk jartzen!!! Nahiz eta zuk komentatu horko egunerokoa nola dan, oraindik kosta egiten zait hor zarela asimilatzea... agian argazki batzukin...
    Lo ta zemuz?? Hor ez al dago txakur zaunkaik!!! bozinak bai ordea!!jejejej
    Bueno... informatuta nau nola zabiltzen...hasi ke ondo ondo segi...
    Zerbait behar bazu bakizu....
    Eneko

    ResponderEliminar
  6. Kaixo guapisima!!!!

    Zenbat pozten naizen horren zu horren gustora ikusita...ikusiko dezu, laister bueltan etortzeko batere gogorik gabe.
    Beno, Enekok esaten don bezela nike argazkik ikusteko gogo haundie dauket, guk ere hortik zear ze ikusten dan idea bat eiteko.
    Ondo, ondo segi eta disfrutau momentu guztitaz, horrekintxe bakarrik bueltatuko zea eta, disfrutatuko guztikin....
    Muxu handi bat
    Ainhoa

    ResponderEliminar
  7. Bueno, mila mila esker denoi zuen hitzengatik...oso ondo jarraitzet, bano egie da iganden egun gogorra izan zala. Visiting sunday zan, hau da, gurasok umek ikustea etortzen dian eguna (bano ez die guraso guztik etortzen noski). Gogorra izan zan ikustea nola gurasok juten zien eta umek negarrez geratu...bano bueno...kontatuko dizuet dena zehatzago egunen batean.

    Muxu bat,

    Edurne

    ResponderEliminar
  8. Hi my dear, it seems it is going well so far, ....happy to see you are settling in. We just came back from a minibreak of camping, for us, sleeping in a tent was holidays... ironies of life,....
    take care
    Nel

    ResponderEliminar